All That Remains

All That Remains’in 23 Mart 2004 çıkış tarihli "This Darkened Heart" adlı albümlerini dinleyenler de hak vereceklerdir ki, bu albüm o sene çıkan Lamb Of God’ın "Ashes Of The Wake" albümüne kafa tutan tek albümdü ve senenin en çok tutulan metal albümleri oldu bu ikisi..
98’de vokalist Phil Labonte ve gitarist Oli Herbert’in kafalarına bir grup projesi esmesiyle birlikte bir deneme sürecine girerler ve bu vakitlerde grup daha embriyo bile değil, sadece bir zigottur.. 2002’de şimdiki kadroyla "Behind Silence and Solitude" adlı debutlarını çıkaran grup, camiada içten içten nam salmaya başlamıştır ve bu durum tabi ki Prosthetic Records’un dikkatini çekmiştir.. Ve herşeyin başlangıcı 2004 yılıdır, grup 2. albümleri "This Darkened Heart"ı piyasaya sürerek en büyük amaçlarından birini gerçekleştirmişlerdir ve son derece şiddetli bir giriş yapmışlardır.. Albümün 2. şarkısı "The Deepest Gray" ve 10. şarkısı "This Darkened Heart"a videolar çekilmiştir ve grup feci şekilde karizma duruşlarıyla arz-ı endam eylemişlerdir.. Albümde 10 şarkı bulunması ilk bakışta az gibi gözükse de, bu 5 adam üst düzey yeteneklerini her şarkının her saniyesine yaymayı ziyadesiyle başarmışlardır ve gerçekten çok doyurucu bir eser sunmuşlardır bizlere.. Albümün 5. şarkısı "Focus Shall Not Fail" yaklaşık 6 dk.ya varan süresiyle ve inanılmaz temposuyla dinleyeni şekilden şekile sokarken, enstrümantal şarkıları "Regret Not" da küçük çaplı bir duygu şelalesi yarattı.. Vokal Phil Labonte’in olağanüstü scream ve brutal karması vokal stili ve az da olsa kullandığı harika tonlu ve net clean tonuna, solo gitarist Mike Martin ve ritm gitarist Oli Herbert’in muazzam uyumları eklenip, bir de davulda Shannon Lucas’ın bastaki Jeanne Sagan ile durmak bilmeyen ve gaz sağnağı yaratan ritm performansları, All That Remains’i diğer gruplardan hemencecik ayırabildi ve bu albüm de bu özelliklerinin büsbütün bir kanıtı oldu.. Zaten piyasada 3 türlü vokal yapabilen fazla vokalist yok; üstelik metalcore’a melodik yaklaşabilen, ama aynı zamanda Unearth’teki gibi tek düze vokalleri olmayan, As I Lay Dying’in yaptığı gibi belirgin geçişler kullanmayan ya da Killswitch Engage’teki gibi fazla kesintili olmayan naçizane bir metalcore grubu olarak direkt öne fırladı All That Remains..
2006’nın başına kadar bol miktarda tur deneyimi yaşayan ve Gwar, The Crown, Arch Enemy, Darkest Hour, Shadows Fall, Lamb of God ve Slipknot gibi gruplarla sürekli takılan ATR, bu yazın sonlarına doğru çalışmalarını tamamlayıp -ki Killswitch Engage’i küllerinden doğuran prodüktör Adam Dutkiewicz’in bu eserde de parmağı vardır- artık dayanamamış ve Razor & Tie Records’tan 11 Temmuz 2006 tarihinde "The Fall Of Ideals" adlı 3. albümlerini piyasa sürmüşlerdir.. Bu muazzam çalışmaya albüm diyemiyorum açıkçası, üzerinde yıllarca çalışılmış devasa bir heykel gibi, paha biçilemez bir yağlıboya tablo gibi, ya da Oscar’a 10 dalda aday olan bir Amerikan filmi gibi ele alıyorum bunu da ve bir şaheser olarak adlandırmak istiyorum.. 11 şarkılık bu olağanüstü albümde, melodic metalcore adına istenen, aranan herşey ama herşey mevcut.. Muhteşem geçişler, sert breakdownlar, hız rekoru kıran ve insanı deliye çeviren ataklar, bir notaya sadece bir kere basılan inanılmaz sololar ve tek kelimeyle "müthiş" bir vokal!.. Hepsi All That Remains’te, hepsi "The Fall Of İdeals"ta kulaklarımızla kavuştu.. Bu kadar uzun scream atabilen -bunu kabiliyet olarak saymayanlar çıkacaktır elbette ki, onları canı gönülden kınıyorum! Siz yapmayı deneyin isterseniz!- nadir vokallerden olan Phil, bu albümde clean tonunun da geliştiğini göstererek gerçekten göz yaşartıyor, çünkü üstüne gittiği ton büyük oranda derinden, diyaframın bile altından çıkıp geliyor gibi ve kesinlikle çok duygulu, çok hüzünlü.. İstediği zaman sesini istediği kadar sertleştirebiliyor, yarım ölçülük bir breakdown sonrası gırtlağını sarsan bir brutale geçebiliyor ve şarkının sonunu 4 ölçülük bir screamle bitirebiliyor.. İşte metalcore vokali bu demek!.. Gitaristlerin performansına asla bir laf edilemez, gerçek anlamda şarkının yaratmak istediği tüm havayı notalarla verebiliyorlar; ve öte yandan davulun gerektiği zaman aksak, gerektiği zaman full atak gidebilmesi ve twinlerin de şarkının bütün ritm gidişatını belirleyebilmesi, her şarkıyı tekrar tekrar dinlenesi şekle büründürüyor.. Albümün kritiğine gelirsem, 11 şarkılık albüm "This Calling" adlı videosu da mevcut olan muhteşem bir şarkıyla açılıyor.. Şarkıya bütün elemanlar aynı anda girerken -vokal de dahil ki Phil direkt screamle dalıyor şarkıya- yine hepsi aynı anda bitiriyorlar.. Çok hızlı ve çok agresif bir parça, üstelik sözleri de albümdeki çoğu şarkıda olduğu gibi harika (And I hear this calling, still you don’t seem so far at all..) 2. şarkı "Not Alone" çift gitarlı girişiyle ve sonraki hayvani derecedeki brutalin eşlik etmesiyle ilgi çekebilecek bir şarkı ve nakaratındaki melodi gerçekten harika.. 3. şarkı "It Dwells In Me" yüksek temposunun yanında 3.14’lük süresinin son 25 saniyesindeki olağanüstü brutal ve sonrasındaki deli atak ile öne çıkan bir çalışma.. 4. şarkı "I Stand" melodik ezgilerle donatılmış, harika bir nakarata sahip bir parça.. 5. şarkı "Whispers (I Hear You)" ise girişi bakımından şimdiye kadarki bütün ATR şarkılarından farklı, süper bir akustikle giriyor ve nakaratta da kısık distortion’un arkasında yine akustik kullanılmış.. Vokal her zamanki gibi muhteşem.. 6. şarkı "The Weak Willed" müthiş hızlı bir girişe sahip olmasıyla beraber gitarların twinlerle nasıl bu kadar senkronize çalındığına şaşkınlıkla şahit olmamızı sağlıyor.. 7. şarkı "Six" tipik bir melodik metal şarkısı gibi görünese de sözleri bakımından harika bir şarkı.. "No damn her, still I choke on her lies, still reeling from her last caress her goodbye" gibi sözlere sahip.. 8. şarkı "Become The Catalyst"te vokal hayvani bir brutalle parçaya giriyor ve tempo bundan sonra hiç durmuyor.. 9. şarkı "The Air That I Breathe" bir ATR çalışması olarak fazla basit, daha doğrusu fazla sade kaçıyor; dinlendiğinde zaten çoğu ATR şarkısından daha yalın olduğu anlaşılır.. 10. şarkı "Empty Inside" harika bir gitar tonuyla ve makina hızındaki twinlerle başlıyor ve nakarattaki screamlerin hepsine eşlik ediyor bu ritm, üstelik kapanış da son 30 saniyede metalcore’u metalcore yapan bu hücum twinlerle yapılıyor ve harika bir brutal de buna ilaveten üstüne biniyor.. Albümün son şarkısı "Indictment" ise basın sesinin sonuna kadar açmamızı emrediyor sanki.. Brutalin scream üzerine bindirilmesi ile dinamit haline gelen parça, davulun süper performansı ve gitarların müthiş uyumuyla birleşerek devam ediyor, ardından gelen solonun ardından daha yavaş ama çok daha sert bir tonla kapanarak, albümü tek kelimeyle muazzam şekilde noktalıyor..
Yazı biraz hikayeye dönmüş olabilir, ancak yukarıda ATR’nin son albümünü harika bir filme da benzettiğimi belirtmeliyim; belki ATR efsanesi filmleştirilmiştir, belki de "The Fall Of Ideals" bir hikayeden çok daha öte, gerçekliğin somut bir yansımasının, zahiriliğin sonsuza dek kaybolmasının sahici bir kanıtıdır.. Evet evet, muhtemelen böyledir, çünkü "The Fall Of Ideals" gücüyle ve içtenliğiyle dinleyenlere çoktan kanıtladı sahiciliğini.. Ve eminim ki bundan sonra dinleyecek olanlara da aynı etkiyi yaratacak..